Bu çalışmada buğday, arpa ve yulaf lipitleri aspir yağı ile karşılaştırmalı olarak incelenerek kalite değerleri ortaya çıkarılmıştır. Ekmeklik Buğday Genotipleri; Bezostaja, Yunus, Altay, Müfitbey ve Nacibey; Arpa Genotipleri; 4193, İnce, 5252, Özdemir ve Ünver; Yulaf Genotipleri; Checota, Seydişehir, Yeniçeri, Kırıklar ve Kahraman; Aspir Genotipleri; Yenice, Dinçer, Balcı, Linas ve Olas kullanıldı. Ekmeklik buğday, arpa, yulaf ve aspir genotiplerinde tohum lipid kompozisyonu belirlendi. Ekmeklik buğdaylarda; Bileşenler açısından en yüksek değere sahip genotip sayıları benzerdi. Arpada; İnce ve Ünver genotipleri diğer arpa genotiplerine göre daha fazla bileşen bakımından en yüksek değerlere sahip olmuştur. Yulafta; Checota ve Kırıklar genotipleri en yüksek değere sahip genotipler olup diğer yulaf genotiplerine göre belirgin bir farklılık göstermektedir. Aspirde; Yenice ve Linas dışında; Dinçer, Balcı ve Olas genotipleri daha fazla bileşen açısından en yüksek değerlere sahip olmuştur. Ekmeklik buğday, arpa, yulaf ve aspirde; Tüm genotipler için asparajin, glisin, APX, B2 vitamini, B6 vitamininin kaliteli tohum lipidi üretiminde diğer bileşenlere göre daha etkili olduğu belirlendi. Arpa ve yulaf genotipleri buğday ve aspir genotiplerine göre üstün performans göstermiştir. Bu da arpa ve yulafın kaliteli ve kimyasal içerik açısından zengin olduğunu göstermektedir. Özdemir ve Ünver genotiplerinin üstün performanslı ve dayanıklı genotipler olduğu belirlendi.

In this study, wheat, barley and oat lipids were examined comparatively with safflower oil and their quality values were revealed. Bread Wheat Genotypes; Bezostaja, Yunus, Altay, Müfitbey and Nacibey; Barley Genotypes; 4193, İnce, 5252, Özdemir and Ünver; Oat Genotypes; Checota, Seydişehir, Yeniçeri, Kırıklar and Kahraman; Safflower Genotypes; Yenice, Dinçer, Balcı, Linas and Olas were used. Seed lipid composition in bread wheat, barley, oat and safflower genotypes were determined. In bread wheat; the numbers of genotypes with the highest values in terms of components were similar. In barley; İnce and Ünver genotypes had the highest values in more components than other barley genotypes. In oats; Checota and Kırıklar genotypes, as the genotypes with the highest values, have a clear difference compared to other oat genotypes. In safflower; Except for Yenice and Linas; Dinçer, Balcı and Olas genotypes had the highest values in more components. In bread wheat, barley, oats and safflower; for all genotypes, asparagine, glycine, APX, vitamin B2, vitamin B6 were determined to be more effective than other components in the production of quality seed lipid. Barley and oat genotypes showed superior performance compared to wheat and safflower genotypes. This shows that barley and oats are of high quality and rich in chemical content. Özdemir and Ünver genotypes were determined as superior performing and stable genotypes.

Araştırma, Ege Üniversitesi Ziraat Fakültesi Tarla Bitkileri Bölümü deneme alanlarında mısır (Zea Mays L.) (M) ile soya fasulyesinin (S) (Glycine max L.) farklı karışım oranlarının (%100 M, %80 M+%20S, %60M+%40S, %40M+%60S, %20M+%80S ve %100S) silaj kalitesine etkilerini saptamak amacıyla, 2022-2023 yılı yazlık ikinci ürün yetiştirme döneminde yürütülmüştür. Çalışmada silajların fiziksel özellikleri ve silaj kalitesi incelenmiştir. Araştırma sonuçlarına göre; silajların renk puanı 1-2, koku puanı 8,5-13,5, strüktür puanı 3-4, DLG puanı 12,5-19,5 arasında değişim göstermiştir. Silajların pH değeri 4,06-5,10, KM %28,51-30,73, SKM %63,66-67,14, KMT %2,66-2,95, HP %7,12-15,23, NDF %40,69-45,02, ADF %27,93-32,40 ve NYD değeri 135,89-153,58 arasında değişim göstermiştir. Elde edilen sonuçlara göre mısır+soya fasulyesi karışım silajları ile birlikte mısır silajının ham protein içeriğinin arttığı ve soya fasulyesinin ise silaj fermentasyonun iyileştiği belirlenmiştir. Tüm özellikler incelendiğinde mısır silajlarına %20 veya %40 soya fasulyesinin katılması gerektiği sonucuna varılmıştır

This research was conducted in order to determine the effects on silage quality of different mixtures of maize (Zea mays L.) (M) and soybeans (S) (Glycine max L.) (100%M, 80%M+20%S, 60%M+40%S, 40%M+60%S, 20%M+80%S and %100S) in the experimental fields of Ege University Agriculture Faculty Department of Field Crops, second crop season in 2022-2023. The study examined the physical properties of silage and the quality of the silage. As a result of the research color, structure, odor and DLG score of silage were between 1-2, 8,5-13,5, 3-4, 12,5-19,5 respectively. In addition to, DM content, pH value, CP ratio, NDF, ADF, DMI, DMM, RFV value were between 28,51-30,73%, 4.06-5,10, 7,12-15,23%, 40,69-45,02%, 27,93-32,40%, 2,66-2,95%, 63,66-67,14%, and 135,89-153,58 respectively. According to the results obtained, it was determined that by adding soybean to maize silage, the crude protein content of maize increased and the silage fermentation of soybean improved. When all the features were examined, it was concluded that 20% or 40% soybeans should be added to maize silages

Bu çalışma, 2021-2022 yetiştirme döneminde Eskişehir ili Çifteler İlçesi Yıldızören Köyü NBC Tarım ve ARGE deneme alanında bazı ekmeklik buğday (Triticum aestivum L.) genotiplerinin verim ve kalite özelliklerinin belirlenmesi amacıyla yapılmıştır. Tane verimi ve kalite özellikleri olarak tane verimi (kg/da), bin tane ağırlığı (kg), protein oranı (%), hektolitre ağırlığı (kg), glüten oranı (%), sertlik değeri, sedimantasyon değeri (ml) incelenmiştir. Çalışmada tane verimi 361-562 kg/da, bin tane ağırlığı 29,31-40,47 g, protein oranı % 10,59-12,83, hektolitre ağırlığı 74,70-81,50 kg/hl, glüten oranı 20,87-27,35, sertlik değeri 27,37- 66,49 ve sedimantasyon değeri 25,81-39,35 ml arasında değiştiği tespit edilmiştir. Genotipler, incelenen özellikler açısından %1 düzeyinde farklılık göstermiştir. Sonuç olarak, ekolojik koşulların genotiplerde verim ve kalite özelliklerine olan etkisi dikkate alınarak seçim yapılması gerektiğinden kalite özellikleri yanında verimi de makul seviyede olan Mesutözen ve Çavuş genotipleri tavsiye edilmektedir.

This study was conducted to determine the yield and quality characteristics of some bread wheat (Triticum aestivum L.) genotypes in the NBC Agriculture and R&D trial area of Yıldızören Village, Çifteler District, Eskişehir province, during the 2021-2022 growing season. Grain yield (kg/da), thousand grain weight (kg), protein ratio (%), test weight (kg), gluten ratio (%), hardness value, sedimentation value (ml) were examined as grain yield and quality characteristics. In the study, grain yield was 361-562 kg/da, thousand grain weight was 29.31-40.47 g, protein rate was 10.59-12.83%, test weight was 74.70-81.50 kg/hl, gluten was 20, It was determined that it varied between 87-27.35, hardness value 27.37-66.49 and sedimentation value 25.81-39.35 ml. Genotypes differed at the 1% level in terms of the examined traits. As a result, since selection should be made by taking into account the effect of ecological conditions on the yield and quality characteristics of genotypes, Mesutozen and Çavuş genotypes, which have a reasonable level of yield as well as quality characteristics, are recommended.

Bu çalışmada Türkiye'de yulafta 1930'lu yıllardan sonra ekim alanı, üretim ve tohum veriminde meydana gelen değişimler (artış/azalışlar) istatistiksel analizler kullanılarak incelenmiştir. Yirmi yıllık periyotlarda yapılan yulaf tarımı analizlerinde, Türkiye'de yulaf tarımının iki ayrı dönemde incelenmesi gerektiği ortaya çıkmıştır. Bu iki farklı dönemi 1970 öncesi ve 1970 sonrası olarak incelemek mümkündür. Yulaf üretimi 1970'li yıllardan önce artış gösterirken, 1970'li yıllardan sonra düşüşe geçmiştir. Öte yandan tahıl verimi sürekli artmıştır. İlk dönem olan 1970'li yıllara kadar üretim artışı ekim alanlarının genişletilmesiyle mümkün olmuştur. Zaten bu dönemde dönümler marjinal sınırlarına ulaşmıştır. Bu dönemden sonra ekili alanlardaki daralmayla birlikte üretim de azalmıştır. Ancak bu düşüş oranı ilk döneme göre daha az olmuştur. İstenilen düzeyde olmasa da, yüksek verimli tescilli çeşitlerin kullanılması ve modern yetiştirme tekniklerinin giderek yaygınlaşması, birim alandan tane veriminde önemli artışlara yol açmıştır. Bu durum verimlilikteki düşüş oranını da azaltmıştır. Türkiye'de yulaf üretimi istenilen düzeyde değildir. Türkiye'de hayvan yemi ihtiyacı ve insan beslenmesi açısından önemi giderek artan yulafın üretim miktarının artırılması, ancak yüksek verimli çeşitlerin kullanımının arttırılmasıyla mümkün olabilir. Ayrıca yulaf ıslah programlarının genişletilmesi ve etkinleştirilmesi gerekmektedir.

In this study, the changes (increases/decreases) on acreage, production and seed yield in oat in Turkey after the 1930s was examined by using statistical analysis. In the analysis of oat agriculture made over many years and in twenty-year periods, it was revealed that oat agriculture in Turkey should be examined in two distinct periods. These two distinct periods can be examined as before the 1970s and after the 1970s. While oat production increased before the 1970s, it entered a decline after the 1970s. On the other hand, grain yield has consistently increased. Until the 1970s, which was the first period, production increase was possible with the expansion in acreages. Already in this period, acreages have reached their marginal limits. After this period, production decreased along with a contraction in cultivated areas. However, this decrease rate was less than in the first period. Although not at the desired level, the use of high-yielding registered varieties and the increasing use of modern cultivation techniques have led to a significant increase in grain yield per unit area. This situation also reduced the rate of decrease in efficiency. Oat production in Turkey is not at the desired level. Increasing the production amount of oats, which is increasingly important in terms of animal feed needs and human nutrition in Turkey, is only possible by increasing the use of high-yielding varieties. Additionally, oat breeding programs need to be expanded and activated.